در سیستم حقوقی اکثر کشورها "قرارداد ازدواج" مساله ای جا افتاده است و برای افراد کاملن بدیهی و طبیعی است که مثل تمام مناسباتی که انسان ها با هم دارند و طبق قراردادی وارد ارتباطی می شود و پیش می روند؛ در مورد ازدواج هم باید توافقاتی داشته باشند که بعدن به دلیل شفاف نشدن مسائل، کدورتی ایجاد نشود و احیانن ظلم یا توقع بی جایی به وجود نیاید. کافی است "قرارداد ازدواج " یا
marriage contract
را در اینترنت جستجو کنید تا به انبوه مطالب مرتبط برخورد کنید.
ولی در ایران وقتی از این قراداد حرف می زنی با این جواب روبرو می شوی که این حرف ها با ذات ازدواح و پیوند عاطفی دو نفر در تضاد است و زندگی را تلخ می کند و اساس زندگی بر "اعتماد" و "محبت" است. من متوجه نمی شوم اگر اساس ازدواج، محبت و اعتماد است چرا اصلن ازدواج را ثبت می کنیم؟ چرا "ازدواج" می کنیم؟ خب به هم اعتماد کنیم و محبت و عشق بورزیم! اگر "نهاد خانواده" را به "رابطه عاشقانه دو نفر" تقلیل می دهیم اصلن چرا باید ازدواج کنیم و آن را ثبت کنیم و وارد شناسنامه و تمام فرم ها کنیم؟
"نهاد خانواده" چیزی بسیار فراتر از زن و شوهر و فرزندان است. نهاد خانواده یعنی تمام قوانین و بروکراسی ملی و بین المللی مرتبط با خانواده و مناسبات حقوقی افراد آن : زن و شوهر نسبت به هم، پدر و مادر نسبت به فرزندان و برعکس، دولت (حکومت) در مقابل افراد خانواده (کودکان نامشروع، کودکان بی تابعیت، کودکان یتیم، کودکان حاصل از صیغه)، تعیین تکلیف ارث، شناسنامه، گاهی حقوق اجتماعی و اقتصادی مثل وام، حساب بانکی، گذرنامه، خروج از کشور و ده ها مساله دیگر که در هم تنیدگی زیادی با خانواده دارد. بنابراین اگر زن و مردی موقع ازدواج این شرایط را تعیین نکنند نه تنها ممکن است برای هر یک از آنها مشکلی ایجاد شود بلکه ممکن است گریبان فرزندان و بازماندگان (در صورت فوت) را بگیرد. فرض کنید زنی لزومی به گرفتن وکالت طلاق از همسرش نبیند. اگر شوهر این زن مفقود شود (خانه را ترک کند، به قتل برسد، ربوده شود) و هیچ نشانی از زنده یا مرده بودن او نباشد این خانم باید شش سال صبر کند تا بتواند به دستور دادگاه مطلقه شود. در این میان هم خود و هم فرزندانش برای خروج از کشور با مشکل مواجه خواهند شد، برای استفاده از حساب بانکی برای فرزندان مشکل خواهد داشت، برای عمل جراحی خود یا فرزندان مشکل خواهد داشت، برای استفاده از تسهیلات زنان سرپرست خانوار مشکل خواهد داشت و ...
بیاییم به قرداد ازدواج به چشم بده بستان، گروکشی یا حرف بدشگون نگاه نکنیم و فکر کنیم مثل بقیه قراردادها منطقی و عقلانی است؛ فکر کنیم احتیاط شرط عقل است .حتا اگر به چشم جنگ و بده بستان نگاه کنیم از قدیم گفته اند "جنگ اول به از صلح آخر است".
بهانه این نوشته راه اندازی این سایت بود که درباره قراداد ازدواج در کشورهای اسلامی است مشابه سایت هم سری که درباره قرارداد ازدواج در ایران است.
marriage contract
را در اینترنت جستجو کنید تا به انبوه مطالب مرتبط برخورد کنید.
ولی در ایران وقتی از این قراداد حرف می زنی با این جواب روبرو می شوی که این حرف ها با ذات ازدواح و پیوند عاطفی دو نفر در تضاد است و زندگی را تلخ می کند و اساس زندگی بر "اعتماد" و "محبت" است. من متوجه نمی شوم اگر اساس ازدواج، محبت و اعتماد است چرا اصلن ازدواج را ثبت می کنیم؟ چرا "ازدواج" می کنیم؟ خب به هم اعتماد کنیم و محبت و عشق بورزیم! اگر "نهاد خانواده" را به "رابطه عاشقانه دو نفر" تقلیل می دهیم اصلن چرا باید ازدواج کنیم و آن را ثبت کنیم و وارد شناسنامه و تمام فرم ها کنیم؟
"نهاد خانواده" چیزی بسیار فراتر از زن و شوهر و فرزندان است. نهاد خانواده یعنی تمام قوانین و بروکراسی ملی و بین المللی مرتبط با خانواده و مناسبات حقوقی افراد آن : زن و شوهر نسبت به هم، پدر و مادر نسبت به فرزندان و برعکس، دولت (حکومت) در مقابل افراد خانواده (کودکان نامشروع، کودکان بی تابعیت، کودکان یتیم، کودکان حاصل از صیغه)، تعیین تکلیف ارث، شناسنامه، گاهی حقوق اجتماعی و اقتصادی مثل وام، حساب بانکی، گذرنامه، خروج از کشور و ده ها مساله دیگر که در هم تنیدگی زیادی با خانواده دارد. بنابراین اگر زن و مردی موقع ازدواج این شرایط را تعیین نکنند نه تنها ممکن است برای هر یک از آنها مشکلی ایجاد شود بلکه ممکن است گریبان فرزندان و بازماندگان (در صورت فوت) را بگیرد. فرض کنید زنی لزومی به گرفتن وکالت طلاق از همسرش نبیند. اگر شوهر این زن مفقود شود (خانه را ترک کند، به قتل برسد، ربوده شود) و هیچ نشانی از زنده یا مرده بودن او نباشد این خانم باید شش سال صبر کند تا بتواند به دستور دادگاه مطلقه شود. در این میان هم خود و هم فرزندانش برای خروج از کشور با مشکل مواجه خواهند شد، برای استفاده از حساب بانکی برای فرزندان مشکل خواهد داشت، برای عمل جراحی خود یا فرزندان مشکل خواهد داشت، برای استفاده از تسهیلات زنان سرپرست خانوار مشکل خواهد داشت و ...
بیاییم به قرداد ازدواج به چشم بده بستان، گروکشی یا حرف بدشگون نگاه نکنیم و فکر کنیم مثل بقیه قراردادها منطقی و عقلانی است؛ فکر کنیم احتیاط شرط عقل است .حتا اگر به چشم جنگ و بده بستان نگاه کنیم از قدیم گفته اند "جنگ اول به از صلح آخر است".
بهانه این نوشته راه اندازی این سایت بود که درباره قراداد ازدواج در کشورهای اسلامی است مشابه سایت هم سری که درباره قرارداد ازدواج در ایران است.
درسته.ازدواج کاملا قرارداد است و به قرارداد با شروط واضح نیاز دارد.
ReplyDelete